«ακριβώς απέναντι από την εκκλησία του Αγίου Ιακώβου, στο εσωτερικό αυτού που ήταν κάποτε ένα πολυτελές οικοδόμημα και σήμερα είναι μόνο άσαρκοι τοίχοι, έχει φυτρώσει μια ροδιά, μια ροδιά γεμάτη καρπούς. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην ευχαρίστηση να κόψω ένα ρόδι που με προσοχή το φύλαξα και το έβαλα στο σπίτι μου ανάμεσα στα βιβλία μου. Ενα ρόδι από την Buffer Zone! Το μόνο σημάδι, το μόνο ενθαρρυντικό σύμβολο που είδα και πήρα από αυτό το εκτός χρόνου τοπίο. Το ρόδι ήταν ο αγαπημένος καρπός της Περσεφόνης, της θεάς του Κάτω Κόσμου, που εδώ θα έβρισκε απολύτως τη θέση της! Είμαι στη χώρα των νεκρών και προχωρώ με ένα ρόδι στο χέρι»
«Μόλις μπει κανείς μέσα στη νεκρή ζώνη, μπαίνει σ' έναν άλλο κόσμο. Μπαίνει -αν το δούμε από τη μυθολογική πλευρά- στον κόσμο των νεκρών. Στην Πομπηία βλέπουμε σήμερα ένα μουσείο. Αυτό που βλέπουμε στη νεκρή ζώνη δεν είναι μουσείο. Τι έπρεπε να δω; Είχα την εντύπωση ότι ήμουν σ' ένα μουσείο χωρίς να ξέρω τι να κοιτάξω».
«Αναρωτιόμουν, πού είμαι ακριβώς. Ηταν ένα μουσείο, αλλά τι μουσείο ακριβώς; Μουσείο θανάτου; Βοτανικός κήπος; Μουσείο παιχνιδιών; Μουσείο αρχιτεκτονικής; Ηταν όλα μαζί και μπορούμε να σπουδάσουμε πολύ σοβαρά πράγματα στα ερείπια»
Jacques Lacarrière, 2003, Λευκωσία, η νεκρή ζώνη, Ολκός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου